Spiegels keren licht om - Gerolf Van De Perre (olieverfschilderijen - beeld)
Wat ik wel interessant vond, waren de tekstjes die naast elk schilderij hingen. Van de Perre maakte een grafische romanbewerking van fragmenten uit een roman die de dichter Rainer Maria Rilke schreef na een lang verblijf in Parijs waar de nieuwe tijden een pletwals waren voor de grootstad. Hij verstripte dus eigenlijk de roman van Rilke in schilderijen. Deze combinatie sprak me dan weer wel aan. Ik ben er van overtuigd dat je met beelden soms meer kan zeggen dan met woorden. Deze kleine tekstjes bij de schilderijen kwamen uit de roman van Rilke.
Het grootste schilderij dat tentoongesteld werd, was een drieluik waarop je dood van een man kon zien.
Naast dit grote schilderij stonden nog 3 andere schilderijen in een kast. Deze schilderijen waren eerder luguber, helemaal niet mijn ding!
Wat me wel aansprak, was de graphic novel die hij met zijn schilderijen heeft gemaakt. Zoiets kan je bijvoorbeeld ook met kinderen maken: schilderwerken die je na elkaar plaatst en zo een verhaal tonen. Hier kan je een voorbeeld zien:
De onderwerpen en de naar mijn mening negatieve uitstraling van de beelden lagen me niet echt, maar de techniek van de olieverf was wel mooi om te zien. Bij zo'n schilderijen kan je echt de laagjes verf zien en het eist een grote nauwkeurigheid van de kunstenaar, echt vakwerk!
De tentoonstelling was dus niet echt wat ik verwacht had bij de omschrijving hiervan met de spiegels en het licht (die ik eerlijk gezegd niet meteen terug vond in de schilderijen), maar de techniek van de olieverf was wel knap om te zien. Ook de graphic novel die hij gemaakt heeft, is wel interessant om te gebruiken in de klas.
In de toekomst zal ik eens sneller binnen springen in zo'n expo in het cultureel centrum. Deze ruimte stelt altijd verschillende soorten werken voor en het is wel eens interessant en ontspannend om naar te kijken.
Vrijdag 10 januari 2014:
Fotografiecircuit Vlaanderen: Lukas Weyhaeghe (fotografie - media)
In het cultureel centrum Ter Dilft in Bornem loopt er steeds een expo waar je gratis inkom hebt. Vanaf 8 januari tot 3 februari loopt er een tentoonstelling rond fotografie. Het fotografiecircuit in Vlaanderen is opgestart omdat fotografen toen nog niet veel de kans kregen om hun werk te tonen aan de mensen. Natuurlijk is fotografie tegenwoordig al meer onder de mensen. Het fotografiecircuit geeft elk jaar 11 fotografen de kans om maandelijks een individuele tentoonstelling te geven langs 17 cultuurcentra in Vlaanderen. Ze worden geselecteerd op vlak van kwaliteit en variatie en er kunnen verschillende genres aan bod komen. Door het werk in cultuurcentra te tonen komt een ruim publiek in contact met de fotografie zowel voorbereid, als niet voorbereid.
Lukas Weyhaeghe is geboren in 1986 en leerde fotografie aan de Academie Voor Schone Kunsten in Gent, maar daarvoor was hij ook al bezig met fotografie. Eerst volgde hij een opleiding tot ingenieur waardoor techniek een belangrijke rol speelt vanaf de beginfase van zijn artistieke opleiding. Heel toevallig heeft hij ook aan een Katholieke Hogeschool Sint-Lieven gezeten, maar wel in Gent :).Het gevoel voor materialistische eigenschappen van de fotografie lopen als een rode draad door verschillende projecten en worden nu nog verder uitgewerkt. Naast de selectie voor dit fotografiecircuit, is hij ook finalist geweest bij de Knack Weekend Photo Award 2013.
Het project dat je in het CC Ter Dilft kan bekijken, is genaamd naar een kruid dat in de homeopathie gebruikt wordt om zowel recente als vroegere trauma's te behandelen: Arnica. Aan dit project startte hij enkele jaren geleden en werkt er tot op vandaag nog steeds aan verder. In de omgeving van West-Vlaanderen zijn er op sommige plaatsen nog vele overblijfselen van de twee wereldoorlogen te vinden. Ze maken eigenlijk deel uit van het leven van de omwonenden en de voorbijgangers. Deze overblijfselen zijn er nu eenmaal of ze nu gewild zijn of niet, niemand kan dit zelf bepalen. Het is wel zo dat na verloop van tijd de mensen zich er aan aanpassen. De vreemde bouwwerken worden niet alleen opgenomen maar soms zelfs geïntegreerd in de leefwereld van de omwonenden.
 |
| Strandhuisje op een bunker. |
 |
| Tank staat zomaar voor en huis. |
Het project is een symbool voor hoe mensen omgaan met een trauma dat zich ongewenst in hun leven heeft geplaatst. Om de confrontatie of herinnering draaglijker te maken, worden ze aangepast tot ze terug functioneren in ons dagelijkse leven.
De foto's zijn zowel in België, als in de buurlanden genomen. Als je de tentoonstelling op het eerste zicht bekijkt, zie je rustige landschappen en 'gewone' foto's, niet echt iets speciaals. Ik moet toegeven dat ik in het begin niet echt 'gepakt' was door de foto's. Maar na een tijdje merk je dat er op elke foto iets eigenaardigs staat, dat er normaal niet echt zou thuishoren en een vreemde sfeer brengt. Door zowel de overblijfselen, als de dagdagelijkse omgeving op de foto, hangt er een spanning over elke foto.
Ik vond het een heel eenvoudige, maar pakkende tentoonstelling. Het was interessant om op elke foto het 'vreemde overblijfsel' te vinden en te kijken hoe het geïntegreerd wordt de dagelijkse omgeving. De manier van fotograferen is uiteindelijk niet zo bijzonder, maar het gaat om de inhoud en de achtergrond van de foto.
Bij de foto die je hier ziet, is er bijvoorbeeld een bunker verwerkt in een gewoon straatbeeld en huis. Langs de ene kant geeft dit me koude rillingen, maar langs de andere kant vind ik het prachtig hoe dit overblijfsel geïntegreerd is in de omgeving. Bij foto's vind ik het belangrijk dat ik niet na een paar seconden al genoeg heb gezien, maar dat ik geboeid blijf door de details en dit was hier zeker.
Normaal zal ik niet meteen naar een cultureel centra gaan om daar een expo te bekijken, maar ik vind het eigenlijk wel fijn om zo eens rond te lopen tussen de werken. Sommige mensen bekeken me zelfs raar omdat ik er rustig naar de foto's aan het kijken was, i.p.v. er gewoon voorbij te lopen. Dit wil ik ook duidelijk maken aan kinderen, je mag eens stilstaan bij beelden, er dieper op ingaan en niet zomaar oppervlakkig bekijken. Fotografie lijkt me ook iets heel iets boeiend om mee te werken in de klas. Ook in de eigen omgeving zijn overblijfselen van vroeger, door fotografie kan je deze bouwwerken uit de geschiedenis op een prachtige manier vastleggen.
Heksie - een fantastische portie fantasie! (drama)
Vandaag ben ik samen met enkele vriendinnen naar deze theatervoorstelling vol fantasie in het Paleis te Antwerpen geweest. Heksie is een kindervoorstelling voor iedereen vanaf 6 jaar, de ideale ontspanning voor zowel jong als oud. Het is normaal niet mijn gewoonte om naar kindertheatervoorstellingen te gaan, maar het is echt wel voor herhaling vatbaar! Normaal houd ik niet zo van fantasievoorstellingen of personages zoals heksen, maar ik ben echt blij dat ik het toch gedaan heb!
Deze voorstelling is geschreven door Hugo Matthysen en de regie was in handen van Frans Van der Aa (speelde zwarte piet in Dag Sinterklaasje). Er speelden veel bekende acteurs in mee: Tine Embrechts, Liesa Naert, Karlijn Sileghem en Katelijne Verbeke die één voor één hun rol prachtig vertolkten!
Het verhaal gaat over Heksie. Ze wordt 16 jaar en er is een feest voor haar verjaardag samen met al haar familie. Toch is ze niet gelukkig op haar verjaardag, want haar familie maakt altijd maar ruzie en heeft geen aandacht voor haar. Toch is er één iemand die de ruzies misschien kan stoppen: de Grote Heks, de oma van Heksie. Heksie laat haar mama en papa haar naar de Grote Heks toveren, maar ze maken een fout en Heksie belandt in een heel vreemd land: Dribbel Draconië bij de voetballende dribbeldraak. De draak is heel verdrietig omdat hij zijn eigen staart niet kan zien. Heksie heeft toevallig een spiegeltje bij en Dries de Dribbeldraak kan eindelijk zijn eigen staart zien waardoor hij weer blij wordt. Nadien komt ze op haar zoektocht naar haar oma terecht bij rappende Dolomieten die haar eerst opsluiten om hun afwas te doen. Hier kan ze ook weer van onderuit komen en ze brengt weer vriendschap tussen de drie Dolomieten. Haar laatste avontuur beleeft ze bij de Chouchous die rondrijden met rolwagens waarin hun baby-bloemkolen liggen. Fantasie ten top!
Uiteindelijk komt ze na al haar avonturen toch terecht bij haar oma, maar tot haar grote spijt heeft ze helemaal geen toverspreuk om haar familie geen ruzie meer te laten maken. Toch besluiten ze samen om een nep-toverspreuk te maken, waardoor ze misschien toch terug vriendelijk worden tegen elkaar. Wonder bij wonder lukt het en een jaar later beleeft Heksie toch een leuk verjaardagsfeest.
Het verhaal van Heksie was naar mijn mening echt prachtig gevonden en ik voelde me terug kind met al die fantasie.Wanneer ik rondkeek in de zaal was ik zeker niet alleen. Zowel de mama's en de papa's, als de kinderen zelf hebben zich geamuseerd tijdens deze voorstelling. Door de humor, de schitterende acteurs, de prachtige kostuums en het magische decor werden je ogen echt de kost gegeven.
De kostuums zijn allemaal ontworpen door een modeontwerper. Ze waren heel verrassend en kleurrijk gemaakt. Het fijne was dat ze er niet als een 'standaard heks' uitzagen en dit vergrootte de fantasie nog meer.
Het decor was ook echt geweldig gemaakt. Op de grond van het podium lag een houten vloer waarop houten platen konden bewegen. Op deze platen kwamen de acteurs en decorstukken het podium op gereden. Dit decor en rekwisieten konden gaan van een zelfgemaakte draak, een huis met allemaal potten en pannen, een vliegende maan, bomen, grote poppen,... Het opkomen en afgaan van de acteurs en de decorstukken verliep heel vlot en was helemaal niet storend voor de voorstelling. Ik besefte voordien niet altijd wat er allemaal mogelijk is met een theatervoorstelling. Bij televisie kan je knippen en plakken in de montage, maar hier moet alles ineens in orde zijn, ook de speciale effecten. Ook het lichtgebruik was verrassend. Op een gegeven moment werd er met blacklights en fluorescerende accessoires gewerkt. Dit gaf echt een mooi effect!
Deze voorstelling had niet echt de bedoeling om een bepaalde moraal over te brengen. Het gaat wel over Heksie die niet houdt van ruzie in haar familie, die geduld moet hebben, sterk en moedig moet zijn om problemen aan te pakken en beseft dat ze eerst moet nadenken voor je beslissingen neemt. Toch willen de makers niet te moraliserend zijn. Hun bedoeling is vooral om kinderen de fantasie te laten beleven. Voor mij mag er in een voorstelling zeker een moraal zitten, dit vind ik zelfs belangrijk. Het evenwicht dat hier werd gemaakt tussen de moraal en fantasie was voor mij ideaal, zeker omdat het al voor kinderen vanaf 6 jaar gespeeld wordt. Zo blijf je kinderen motiveren om naar theater te komen.
Het goede aan kindertheater vind ik het feit dat kinderen hierbij eens stil 'moeten' blijven zitten en niet meteen kunnen 'zappen' naar een ander programma. Ze kunnen niet zomaar tussendoor roepen wat ze er van vinden of gewoon naar buiten gaan. Al wat op hen afkomt, stroomt gewoon naar binnen en het voelt 'echter' aan dan op televisie. Ze leren even na te denken, voor ze meteen hun mening kunnen geven.
Wat ik uit deze voorstelling meeneem naar mijn klaspraktijk is vooral het beleven van de fantasie. Zelfs volwassen mensen kunnen echt nog volledig opgaan in fantasie, dat heb ik zelf kunnen meemaken. Het zou jammer zijn dat de kinderlijke fantasie verloren gaat door in je klas telkens afgelijnde opdrachten te geven zonder dat de leerlingen iets van hunzelf of hun fantasie er in kunnen leggen. In je klas is het niet altijd nodig om echt iets specifiek aan te leren aan de kinderen, maar ook eens dingen te laten BELEVEN.
In het filmpje dat Cobra gemaakt heeft over Heksie zeggen de acteurs zelf dat ze af en toe tijdens het maken van de voorstelling zich afvroegen waarmee ze nu eigenlijk bezig zijn. Op dat moment ben je al te ver aan het nadenken zeiden ze tijdens dat gesprek. Dit is ook wat je aan je leerlingen moeten overbrengen: soms moet je gewoon eens iets durven doen, iets fantasierijk en er niet altijd over nadenken. Dit geldt natuurlijk ook voor mij als leerkracht, eens zot doen mag altijd! :)
De voorstelling was echt super voor zowel kinderen als volwassenen!
Zaterdag 9 november 2013:
GrandiOZo, een Vlaamse musical van een magisch sprookje! (Muziek en drama)
GrandiOZo
was echt grandioos, dat kan je wel zeggen! Zaterdagavond ben ik samen met twee
vriendinnen naar deze Vlaamse musical gegaan. Een andere vriendin deed zelf mee
in de musical en dat maakt het natuurlijk nog fijner om naar te kijken.
De
musical was een aangepaste en modernere versie van het sprookje: ‘De tovenaar
van Oz’. Op het moment dat Dorothy tot ‘Promqueen’ wordt gekroond, komt ze door
een donderslag terecht in het land van GrandiOZo. Dorothy is een echt kreng dat
voor niets of niemand uit de weg gaat. Daarom willen drie schrikmadammen haar eens
een lesje leren en laten haar daarom belanden in dit vreemde land. Dorothy gaat op
zoek naar de tovenaar die haar de weg terug naar huis kan wijzen. Tijdens deze
tocht komt ze verschillende speciale karakters tegen: Vogelschrik, Blikken Man,
Laffe Leeuw,… waarmee ze ook allerlei avonturen beleeft. Tijdens deze avonturen
leert ze samen te werken met anderen en niet alleen aan zichzelf te denken.
Het
verhaal gaat eigenlijk over vriendschap en een echte ‘thuis’ hebben. Dorothy
komt op het einde van de musical tot besef dat je vrienden nodig hebt en dat
het niet gaat om het uiterlijke, maar om het innerlijke. Het was 3 uur lang
genieten en je ogen werden echt de kost gegeven. Alle dansers en acteurs hadden
prachtige kostuums aan, het plaatje was helemaal AF.
Het
decor was opgebouwd uit 2 grote trappen langs de zijkant, met in het midden een
grote trap en een soort poort. Dit waren de basisstukken van het decor, maar
tijdens de voorstelling konden er nog andere decorstukken van boven met kabels
naar beneden gebracht worden. Hierdoor begaf je je meteen in een andere
omgeving. Van een ‘Kansas City High School Prom’ kwam je nadien terecht in een
ware tovershow met cabaretdanseressen. Ook het lichtgebruik was goed
uitgedokterd en deed zo de magie van het sprookje nog meer tot zijn recht
komen.
In
de musical stond uiteraard vooral de muziek centraal en daarnaast ook de dans.
Alle liedjes waren in het Nederlands gezongen met stuk voor stuk prachtige
stemmen. Er werd geregeld gebruik gemaakt van meerstemmigheid en het zingen in
canon. De stemmen pasten perfect bij elkaar. Er werden uiteraard ook stukken
gewoon gesproken.
De
musical was geschikt voor jong en oud. Door het herwerken van het sprookje kwam
er veel fantasie aan bod: een vogelschrik, heksen, tovenaars,… het sprak meteen
tot je verbeelding. Omdat alle liedjes in het Nederlands werden gezongen, was
het voor iedereen verstaanbaar.
De
choreografie van de dansers en danseressen was ook schitterend op elkaar
afgestemd. Het is bewonderenswaardig hoe ze de pasjes perfect gelijk deden, ook
hun mimiek paste bij hun rol.
Door
naar zo’n musical te kijken, krijg je zelf al zin om mee te doen of mee te
zingen. Je fantasie komt tot leven en het was alsof ik zelf in het land van ‘GrandiOZo’
leefde.
Het
is daarom belangrijk om ook kinderen naar verschillende soorten voorstellingen mee te nemen om zo nieuwe dingen te ontdekken. Misschien is zo'n voorstelling wel een opstapje om zelf muzisch bezig te zijn.
Ik
geloof ook dat een musical op school heel verreikend kan zijn voor kinderen,
iedereen kan er zijn eigen talent in kwijt: zingen, dansen, acteren, decorstukken
maken,… Zelfs voor de kinderen die niet graag in de belangstelling staan, zijn
er tal van taakjes waardoor ze zich ook deel voelen van zo’n voorstelling. Voor
kinderen die zwakker zijn in de alledaagse schoolse zaken, kan dit een extra ‘boost’
geven aan hun schoolcarrière. Wiet weet ontdekken ze wel nieuwe dingen over zichzelf!
Het
was lang geleden dat ik nog eens naar een musical geweest was, maar ik kan er
echt van genieten. Het is zo leuk om naar zo’n totaalspektakel te kijken, een
dikke pluim aan alle mensen die deze musical gemaakt hebben!
